Een onvergetelijk en onbeschrijfelijk weekend

Of ik de titel van dit verhaal goed geschreven heb weet ik eigenlijk niet. Is het onbeschrijflijk, onbeschrijfelijk of onbeschrijvelijk... Ik heb in dit geval mijn keuze gemotiveerd door wat er het mooist uitzag, en dat eveneens afgelopen weekend toegepast.

Normaal gesproken begin ik met beschrijven wat er in de afgelopen week gebeurd is, maar dat valt in het niet met dit weekend. Als ik heel goed nadenk herinner ik me dat ik dinsdagavond met Mara en Leona naar Step Interval Klass ben gegaan waarna we (vooral ik; misschien was ik het fanatiekst?) woensdag vergingen van de pijn en slecht konden lopen. Ik had me voorgenomen op woensdag dan ook een "rustdag" te nemen wat sporten betreft terwijl de overtuigende "Swiss Guys" van de andere kant van de hal samen met Leona mij probeerde over te halen om toch mee te gaan naar Stolzekleiven. Stolzekleiven is een berg iets verderop hier waarbij je met ongeveer 900 traptreden bovenop de berg staat. En ach, wat zijn nou 900 treden, valt best mee toch?! Tot dat je onderaan die berg staat en naar boven kijkt... Toen pas besefte ik me dat het misschien toch niet super slim was om me over te laten halen, maar toch; het is goed voor de conditie bleef ik maar denken. Halverwegen heb ik er meerder keren aan gedacht om om te draaien maar als je dan naar beneden kijkt wordt je daar ook niet echt blij van dus heb ik besloten om door te gaan om uiteindelijk boven op de berg aan te komen met een oververmoeid rood tomatenhoofd waarna er vrijwel meteen een foto genomen moest worden. Wel ja, veel erger dan een oude tomaat kan t er niet uitzien dus doe maar.
Eenmaal boven op de die berg dus, was het uitzicht zo mooi dat ik alweer vergeten was door wat voor hel ik gegaan was (overdrijven is goed voor het contrast heb ik van mama geleerd). Wat ik toen alleen nog niet wist, was dat de hel eigenlijk donderdag pas begon toen ik wakker werd. Zulke zware benen heb ik namelijk nog nooit gehad. ALLE bewegingen waren te voelen en lopen ging eigenlijk totaal niet. Ik heb daarom besloten om die dag maar 1 afstand af te leggen, namelijk naar de uni en weer terug. In alle tussenuren ben ik op de uni gebleven omdat ik het simpelweg niet zag zitten om 5 minuten terug te lopen met een tempo waarbij dat ongeveer 20 minuten duurt om dus vervolgens op mn kamer aan te komen, 10 minuten te kunnen zitten, en vervolgens er weer 20 minuten over doen om mn benen terug naar de uni te slepen voor het volgende college.
Afijn, het moest en zou vrijdag beter gaan want vrijdag begon onze road trip richting Stavanger om daar ons weekend door te brengen in een Cabin voor 16 personen (daar kom ik later nog even op terug.....) met 5 personen (Leona, Franciska, Alex, Robert en ik). Grofweg omschreven is een cabin een hutje ergens in het bos waar in dit geval geen stromend water was (wel elektriciteit) en een "outhouse" voor de nodige behoeften.

Vrijdagochtend was het dus zover! Half 7 stond de wekker en half 8 zou ik met Robert de auto ophalen bij een verhuur bedrijf 20 minuten met de bus verderop. Wij zouden dan ook de bestuurders van de auto zijn voor het weekend. Eenmaal aangekomen bij de betreffende bushalte was het even zoeken waar de Sixt verhuur zat en het bleek binnen in de showroom van een Ford Dealer te zijn. Ja, lekker duidelijk aangegeven :). We hadden de goedkoopste auto gehuurd, een volkswagen Polo, maar die was er niet meer waardoor we tot ons geluk een grotere auto kregen. Namelijk een Volvo V40. Eenmaal terug bij Hatleberg om de rest op te halen bleek dat het maar goed was dat we een iets grotere auto mee hadden want ik heb geen idee hoe alles anders in een polo had moeten passen... We hebben zelfs Alex zijn gitaar achter moeten laten omdat die niet in de auto paste. Oh, we hadden trouwens geen navigatie in de auto dus lang leve google maps die je alle verkeerde kanten op stuurt!
Na een rit van ongeveer 5.5 uur waren we in de buurt van Stavanger opzoek naar onze Cabin. Compleet onvindbaar dat ding. Ik denk dat we bijna langer bezig zijn geweest met zoeken naar die hut op de hei dan de hele weg ernaar toe! Na een flink aantal rondjes te hebben gereden en de eigenaar meerdere malen gesproken te hebben over de locatie kwamen we via een modderig paadje die echt niemand zou bedenken aan bij onze hut voor maarliefst 16 personen. Binnen snoven we de verse verflucht op en begonnen we te redeneren hoe de eigenaar er nou bij kwam dat het gangbaar was voor 16 personen. Daar kwamen we achter toen we de zolder verdieping gingen inspecteren. Hier was namelijk een shitload aan oude matrasje te vinden, half aangevreten door weet ik veel wat, en dat waren er ongeveer 20 denk ik. Onze redenatie was dan ook dat hij die 16 personen gebaseerd had op het aantal waardeloze stukken schuim die daar op zolder lagen. In het keukentje waren namelijk maar 4 fatsoenlijke border te vinden, dus geen flauw idee of het hier in Noorwegen normaal is om met 4 man van 1 bord te eten? Maar het zal wel. Wij waren gelukkig maar met 5.
Nog even terugkomen op die matrasjes.. Ze waren denk ik ongeveer 10 cm per stuk en als je erop ging zitten, zakte je op de grond. Daarom hebben wij de 3-delige boxspring matrassen ontworpen! (Ondertussen had ik al een van de beter bedden in het stapelbed geclaimd).
Na de grondige inspectie van ons huuske reden we terug naar Stavanger om deze, aangeschreven als geweldige stad, te bekijken. Wat bleek; een exacte kopie van Bergen maar dan in een iet wat lelijkere uitvoering. Wij blij dat we daar niet hoefden te blijven. Wel hadden ze een H&M in Stavanger waar gauw nog even een lange broek voor Alex geregeld moest worden. Meneer had namelijk 2 korte broeken mee genomen en GEEN lange broek. Opzich geen probleem, maar wel als je de dag erop de hike naar Kjerag gaat doen.

Zaterdag stond de wekker op 06.00uur en ging er een rit van 3 uur aan vooraf voordat we onze hike naar het bekende Kjerag konden beginnen. Om heel eerlijk te zijn waren we op vanalles voorbereid, maar dus niet op Kjerag. Toen we uit de auto stapten was het slechts 4 graden boven 0 (waar dat 14 was bij onze Cabin). Ik heb nog nooit iemand zo blij gezien met een net nieuw gekocht LANGE broek.. We begonnen de hike, beter te beschrijven als een berg klim. We waren namelijk op een dergelijke hoogte waar weinig begroeiing mogelijk was door de constante kou wat betekende dat de hike vooral het beklimmen van kale gladde rotsen betekende. Na de eerste 10 minuten zwoegen en zweten (vooral zweten..) door het jezelf optrekken via een ijzeren ketting die voor de veiligheid op SOMMIGE plekjes aanwezig was keek ik Alex paniekerig aan. "als de hele weg zo gaat........". Al gauw bleek dat het meisje voor ons, die AllStars droeg, rechtsomkeerd maakte omdat het niet te doen was op zulk soort schoenen. Na een paar uur klimmen en voorzichtig dalen kwamen we op een rots vlakte uit ver boven zee niveau waar we de laatste kilometers af zouden leggen naar de bekende rots tussen 2 bergen. Eenmaal aangekomen bij de rots werd er een discussie gestart over hoe op die rots te komen. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om een klein sprongetje te maken om erop te komen waar na onze tijdelijke fotograaf Leona een aantal foto's maakte waarna de volgende in de rij aan de beurt was. Ja, er stond een rij.. met mensen die zich stuk voor stuk afvroegen hoe eng het was om erop te staan en hoe er überhaupt op te komen.
De totale hike heeft ons ongeveer 4.5 uur gekost denk ik. Met het foto's nemen en lunchen tot we bevroren erbij in ongeveer 5 uurtjes. We hebben sneeuw gespot, super mooie uitzichten, rare toeristen en een hele hoop stenen. Oh, wat was ik blij met mijn sjaal en muts.. Op de terugweg kwamen we nogsteeds toeristen tegen die nog op de heenweg waren waarbij wij ons afvroegen of zij het voor het donker wel zouden halen om terug te zijn. Opvallend was dat dat OF onvoorbereide chinezen waren, of Russen.

Zondagochtend stond de wekker eveneens op 06.00uur omdat we alle spullen moesten pakken, het huisje min of meer schoon moesten maken en dan een uurtje moesten rijden naar Preikestolen waar we nog een keer een berg zouden beklimmen voor een minstens zo fantastisch uitzicht. Woorden schieten te kort als ik wil beschrijven hoe het er daar uitziet. Hetzelfde geldt voor Kjerag trouwens. Zodra ik alle foto's van de anderen ook ontvangen heb zal ik een selectie online zetten. Maar het was zooo gaaf!
Laat in de avond waren we terug in Bergen en begon het avontuur van de auto terugbrengen.... Het probleem was namelijk dat er op zondag avond maar 1 bus per uur gaat en het zou erom hangen of we die ene net zouden halen of dat we anders een uur moesten wachten. Snel de auto aftanken (gelukkig de goeie brandstof erin gegooid), de auto gecheckt op krassen en dergelijken (uiteraard niks aan te zien) en vervolgens de auto op het terrein parkeren en OPZOEK NAAR DE SLEUTELKLUIS. Dit bleek het moeilijkste deel van alles te zijn op het zoeken van de bushalte na. Na een aantal rondjes om het pand te hebben gerend (jaa we hadden dus echt haast) vonden we een brievenbus waar een Noorse tekst op stond. Iets met "ikke" en wat ik in dat ene lesje Noors heb geleerd is dat "ikke" NIET betekend. Gelukkig had Robert een app op zn telefoon die een tekst kon scannen en vertalen waardoor we erachter kwamen dat er iets stond als: "hier geen sleutels inwerpen". Jammer alleen dat er niet echt iets gemeld werd over waar dat dan wel moest.. Nog meer rondjes rennen om het pand dus om er uiteindelijk achter te komen dat er ergens aan de zijkant van het pant een soort sleutelkluisbuisding zat waarbij je de sleutel veilig kon stellen. TOP! EN DOOR NAAR DE BUSHALTE! Als een stelletje kippen zonder koppen zijn we richting de weg gerend, dwars door de net nieuw aangelegde beplanting van de gemeente (kwam ik achter toen ik er midden in stond, dus sorry... het was donker ik zag niks). Doorrennen opzoek naar de bushalte! En eindelijk gevonden. Buiten adem verwachtten wij dat die bus binnen 5 minuten aan zou komen maar niets bleek minder waar. Na ongeveer 20 minuten wachten hadden we een plan B klaargestoomd waarin stond dat we naar het tankstation zouden LOPEN en vragen of er iemand in de richting van Bergen ging die ons mee kon nemen. En uiteraard, precies op het moment dat wij op het punt stonden plan B uit te voeren kwam daar de bus aan. Eindelijk.
Tijd voor avondeten (22.00uur)....

En nu is het alweer maandag ochtend, heb ik 3 wasjes gedraaid en moet ik aan mn deadlines werken. Maar wel met een top weekend in m'n achterhoofd. Wat is Noorwegen een fantastisch land!